Ξεκινήσαμε Πέμπτη 2/4/2015 στις 7 το πρωί από το σχολείο. Μετά από στάση στη Λαμία ήμασταν κατά της 1 παρά κάτι στον Ισθμό.

Μετά την ενδιαφέρουσα περιδιάβαση στη διώρυγα της Κορίνθου και το γεύμα στον Ισθμό σειρά είχε τώρα η επίσκεψή μας στο Ασκληπιείο. Κατά τις 2 το μεσημέρι επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν και πήραμε το δρόμο για το Λυγουριό και το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου. Περάσαμε από το χωριό της Κάντιας, όπου, πάνω στον κεντρικό δρόμο, μπορεί να δει κανείς  τα ερείπια του « Πύργου του Αγά », όπως λέγεται το εντυπωσιακό πυργόσπιτο, από το Αρκαδικό με την καλύτερα σωζόμενη μυκηναϊκή γέφυρα, μέσα από το Λυγουριό και τελικά φτάσαμε κατά τις 3 και κάτι στους αρχαιολογικούς χώρους.

Το γλυκό ανοιξιάτικο αεράκι μας χάιδευε το πρόσωπο. Τα κίτρινα κρινάκια έστελναν το λεπτό τους άρωμα. Το τοπίο ήρεμο. Στο ψηλότερο σημείο της Επιδαυρίας γης, ορθός έστεκε εκεί ο κίονας του αρχαίου ναού του Απόλλωνα Μαλεάτα. Σε πείσμα του χρόνου, των καιρικών συνθηκών, της μανίας της φύσης και της εγκατάλειψης των σημερινών αρχών, αυτός έστεκε εκεί αγέρωχος, άγρυπνο μάτι, προστάτης και αδιαμφισβήτητος ηγέτης της περιοχής.
«Εμείς δεν φύγαμε ποτέ» μας ψιθύρισε η θεά Άρτεμις «είμαστε η δύναμη, η πνοή σε κάθε έκφραση της ζωής, σε κάθε επιστημονική ανακάλυψη, σε κάθε μορφή τέχνης. Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι αθάνατος αφού διέπεται από αρχές, νόμους και ορθολογισμό».

Αισθανθήκαμε το ζεστό φιλί της στα μάγουλά μας, της χαμογελάσαμε, ο αέρας που φύσηξε την πήρε μαζί του, άλλωστε έχει να προστατέψει την πανίδα και τη χλωρίδα από την συμπεριφορά των βάναυσων και αλόγιστων εκμεταλλευτών της γης.

Ολβιόμοιρη θεά, ιερή υπόσχεση σου δίνουμε, με τα πρώτα κίτρινα κρίνα της άνοιξης να σου πλέκουμε κάθε χρόνο ένα στεφάνι.

Αφήσαμε τη φαντασία μας να πάει πίσω στο χρόνο. Μπορέσαμε ίσως να σχηματίσουμε, με τη βοήθεια των ερειπίων που σώζονται, μια αμυδρή εικόνα για το πώς ήταν τα Ασκληπιεία, τόποι λατρείας και θεραπευτικά κέντρα στην αρχαία Ελλάδα. Γιγαντιαία μαρμάρινα οικοδομήματα, με στοές και περιστύλια κι ευρύχωρες αυλές, στο κέντρο άλλων μικρότερων κτιρίων με την ίδια κομψή αρχιτεκτονική, προορισμένων για πολυποίκιλους σκοπούς. Και γύρω απ? όλα ένα καταπληκτικό, πυκνοφυτεμένο, καταπράσινο δάσος, που ανάμεσα στο θρόισμα των φύλλων του ξεχώριζε το κελάρυσμα του νερού που έτρεχε απ? την απαραίτητη πηγή, περιτριγυρισμένη κι εκείνη από μαρμάρινες κατασκευές. Στους ονειρώδεις αυτούς χώρους, αφιερωμένους στους θεούς Απόλλωνα και Ασκληπιό, πλήθος αρρώστων συνωστίζεται. Όλοι τους περιμένουν να γίνουν καλά, όχι με τη θεραπεία που θα τους δώσει ένας επαγγελματίας ιατρός, αλλά με τη χάρη του Ασκληπιού, του θεού της ιατρικής. Μετά την ενδιαφέρουσα ξενάγηση και τις βιωματικές δράσεις στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σειρά είχαν τώρα η τακτοποίηση και η ξεκούρασή μας στο ξενοδοχείο στο Τολό.

Το βράδυ κοντά στην Πλατεία Συντάγματος, ανάμεσα στα ιστορικά σοκάκια της Παλιάς Πόλης του Ναυπλίου,  συναντήσαμε το εστιατόριο “ο ΚΗΠΟΣ“. Στο ειδυλλιακό του περιβάλλον απολαύσαμε αγαπημένες γεύσεις της ελληνικής κουζίνας, καθώς και γευστικότατες γαστρονομικές πανδαισίες από όλη τη Μεσόγειο.

Το εστιατόριο  περιλαμβάνει μια ευρύχωρη αίθουσα η οποία μπορεί να ικανοποιήσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη, ενώ ο εξωτερικός χώρος που καθίσαμε εμείς με θέα τη θάλασσα, το Μπούρτζι και το Παλαμήδι μας πρόσφερε την άνεση και το ιδανικό περιβάλλον, ώστε να εξερευνήσουμε δειπνώντας με τις συνταγές της κουζίνας  και  διασκεδάσαμε όλοι μαζί παρέα.

Την επόμενη ημέρα κατά της 9 ξεκινήσαμε για την ακρόπολη των Αχαιών. Περνώντας από την ακρόπολη της Τίρυνθας και αφήνοντας αριστερά μας το Ηραίο και δεξιά μας τη Μιδέα φτάσαμε στις Μυκήνες.

Ο Μυκηναϊκός πολιτισμός και ο Τρωικός Πόλεμος ενέπνευσαν σημαντικά την ποίηση, τη λογοτεχνία και το θέατρο. Ο Όμηρος πλέκει όμορφα την ιστορία με το μύθο. Περπατήσαμε μαζί τα βήματα του Αγαμέμνονα. Η περιήγηση στον Αρχαιολογικό χώρο ξεκινάει από τον Ταφικό περίβολο. Βρεθήκαμε πάνω από το θολωτό τάφο της Κλυταιμνήστρας, θαυμάζοντας τη θέα στον Αργολικό κόλπο και παρατηρώντας τη στρατηγική θέση που έχει η Ακρόπολη. Περάσαμε από το θολωτό τάφο του Αιγίσθου για να καταλήξουμε στην Πύλη των Λεόντων. Εκεί κάναμε μία στάση για να θαυμάσουμε το υπέροχο ανάγλυφο και συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη και το κύρος που είχαν οι Μυκηναίοι Βασιλείς. Τα κυκλώπεια τείχη, επιβλητικά με τον όγκο και το βάρος τους, θεμελιωμένα απευθείας στο έδαφος, δίνουν την εντύπωση ότι αποτελούν φυσική προέκταση του υψώματος. Στη συνέχεια συναντήσαμε την ανασκαφή του Ερρίκου Σλήμαν ? Ταφικός περίβολος Α? από τις πιο σημαντικές ανασκαφές του 19ου αι. στον κόσμο.

Ανηφορίζοντας με σκοπό να φτάσουμε στο Ανάκτορο μαγευτήκαμε από τη θέα και φαντασθήκαμε τη χλιδή και τον πλούτο των βασιλικών οικογενειών που έζησαν εκεί 3500 χρόνια πριν! Αφού είδαμε το Μέγαρο εξερευνήσαμε την πίσω πλευρά του λόφου, εκεί που υπήρξαν τα Εργαστήρια και η Δεξαμενή. Έχοντας περπατήσει περιμετρικά σχεδόν ολόκληρο το Κυκλώπειο Τείχος συναντήσαμε τη Βόρεια Πύλη. Από εκεί κατηφορίσαμε με προορισμό το Μουσείο.

Η επίσκεψη στο μουσείο μας έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τη καθημερινή ζωή των Μυκηναίων και να θαυμάσουμε την υπέροχη κεραμική τέχνη τους.

 

Για να θαυμάσουμε τον ωραιότερο και καλυτέρα διατηρημένο θολωτό βασιλικό τάφο χρειάστηκε να μετακινηθούμε 500μ. από την Ακρόπολη στο θησαυρό του Ατρέα.    Εδώ είδαμε το εσωτερικό του τάφου με την είσοδο για τον πλάγιο ταφικό θάλαμο που υπάρχει εκεί.

Μετά από όλα αυτά σειρά είχε η Ακροναυπλία και το Παλαμήδι. Πήραμε το δρόμο προς το Ναύπλιο και σε λιγότερο από μία ώρα είμαστε εκεί.

Ίσως η πιο γοητευτική πόλη της Πελοποννήσου κι ένας από τους αγαπημένους προορισμούς για weekend όλες τις εποχές του χρόνου. Στην κουκλίστικη παλιά πόλη του Ναυπλίου, με τη διατηρητέα αρχιτεκτονική φυσιογνωμία και τα δύο ενετικά κάστρα που τη στεφανώνουν, την Ακροναυπλία και το Παλαμήδι, είναι διάχυτη η αύρα της πρώτης πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους. Θαυμάσαμε την πόλη από ψηλά στο επιβλητικό Παλαμήδι που ορθώνεται πάνω σε έναν τεράστιο γκρίζο βράχο και αγναντεύει τη θάλασσα. Από την Ακροναυπλία η θέα στην πόλη είναι εξίσου εντυπωσιακή, ενώ  ακολουθώντας τον πεζόδρομο της Αρβανιτιάς που περιζώνει το βράχο της Ακροναυπλίας,  κάναμε μια ειδυλλιακή βόλτα με τη θάλασσα κάτω από τα πόδια μας. Σε αναπαλαιωμένα αρχοντικά, διάσπαρτα μέσα στην παλιά πόλη του Ναυπλίου,  βρήκαμε όμορφους ξενώνες. Ο πυρήνας της παλιάς πόλης απλώνεται πίσω από τις ακτές Μπουμπουλίνας και Μιαούλη, που είναι γεμάτες cafe-bars και ταβέρνες με υπέροχη θέα απέναντι στο Μπούρτζι, το μικρό ξερονήσι με το ομώνυμο ενετικό φρούριο. Ο κεντρικός πεζόδρομος της Βασιλέως Κωνσταντίνου  έγινε σημείο αναφοράς στην περιήγησή μας στην παλιά πόλη, καθώς τη διασχίζει σχεδόν ολόκληρη και καταλήγει στη λιθόστρωτη πλατεία Συντάγματος, το σημείο συνάντησης που θυμίζει έντονα ιταλική piazza. Εδώ βρίσκεται το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Βουλευτικόν που στέγασε το πρώτο κοινοβούλιο του ελεύθερου ελληνικού κράτους και το Παλιό Τζαμί. Τα παραδοσιακά ταβερνεία καταλαμβάνουν όλο το μήκος της οδού Σταϊκοπούλου ( παράλληλη στη Β. Κωνσταντίνου ), στο τέρμα της οποίας βρίσκεται το Μουσείο Κομπολογιού. Τα σοκάκια γύρω από αυτόν το δρόμο προσφέρονται για να? χαθείς: είναι γεμάτα τουρκικές κρήνες και χαμάμ ?ενθύμια της τουρκικής κυριαρχίας? και ιστορικές εκκλησίες. Τα δυο καταπράσινα πάρκα, του Κολοκοτρώνη και του ΟΣΕ, που καλωσορίζουν τους επισκέπτες στην είσοδο της πόλης, προσφέρονται για αγχολυτικούς περιπάτους.

 

Ανεβήκαμε πρώτα με το πούλμαν στο κάστρο του Παλαμηδιού, στο στρατιωτικό «μπαρόκ» φρούριο από τη Β? Ενετοκρατία στο Ναύπλιο. Μπήκαμε στη φυλακή του Κολοκοτρώνη, στον προμαχώνα του Αγ. Ανδρέα, καθώς και στο ομώνυμο εκκλησάκι. Εξερευνήσαμε τους κοντινότερους προμαχώνες και φύγαμε.  Κατά την κάθοδό μας  (με το πούλμαν) περάσαμε από το σημερινό νεκροταφείο, δίπλα στο οποίο βρίσκεται το μνημείο του «Λέοντα των Βαυαρών», γλυπτό Γερμανού καλλιτέχνη στη μνήμη των ακολούθων του Όθωνα που πέθαναν από τύφο στα 1833-4.

Πεζοπόροι κατηφoρήσαμε προς την παραλία του Καραθώνα και επιστρέψαμε στο Ναύπλιο, στην πλατεία της Αρβανιτιάς, στο τέλος της παραμονής μας στην όμορφη πόλη και παλιά πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους (από το φθινόπωρο του 1829 ως το 1834).

      

Στο μεταξύ κάναμε την περιήγησή μας στο παλιό κομμάτι της πόλης, επισκεφτήκαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο, σε παλιό βενετσιάνικο κτίριο του 1713 («στρατώνας του Πλατάνου »), το Μουσείο Κομπολογιού, την εκκλησία του Αγ. Σπυρίδωνα, όπου δολοφονήθηκε ο πρώτος κυβερνήτης του ελλην. κράτους Ι. Καποδίστριας και αναζητήσαμε και άλλα ενδιαφέροντα μνημεία του Ναυπλίου, όπως το «Βουλευτικό» και το «Τριανόν», που μας επέτρεψαν να ανασυστήσουμε την εικόνα της δοξασμένης κάποτε πόλης.

Περπατήσαμε στην πιο όμορφη και πιο γραφική συνοικία του Ψαρομαχαλά, στην οδό Στάικου Σταϊκόπουλου και καταλήξαμε στην Πλατεία Συντάγματος, το hot spot της πόλης, με τον ιστορικό υπεραιωνόβιο πλάτανο, όπου απολαύσαμε καφεδάκι, γλυκό ή κάποιο παγωτό από την ιταλική τζελατερία.  Κάποιοι έκαναν το γύρο της Αρβανιτιάς ή πήραν το τρενάκι  για μια βόλτα στην πόλη. Μερικοί έπαιξαν με τα ποδήλατα στο παλιό λιμάνι απέναντι από το νησάκι ? σήμα κατατεθέν του Ναυπλίου, το Μπούρτζι, φρούριο που χτίστηκε από τους Ενετούς στα 1471, κατά την Α΄Ενετοκρατία.

Μετά την ενδιαφέρουσα περιδιάβαση στο Ναύπλιο σειρά είχαν τώρα το γεύμα και η ξεκούρασή μας στο ξενοδοχείο στο Τολό. Κατά τις 7 το απόγευμα επιβιβαστήκαμε στα πούλμαν και πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο περνώντας από την αρχαία Ασίνη και θαυμάσαμε τον βράχο με τον προμαχώνα.

Περνώντας για ξενάγηση την Τρίτη ημέρα και από τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Κορίνθου και του Λέχαιου με βαριά νοσταλγία και έντονη προσμονή φτάσαμε στη Λάρισα κάνοντας μια τριήμερη περιήγηση στην Αργολίδα και Κορινθία. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ξανά όλα εκείνα που αγαπήσαμε και να τα μοιραστούμε με όσους καταλαβαίνουν, πως ένας τόπος ξένος κάποιες φορές γίνεται τόπος μας και πως άγνωστοι μέχρι πριν λίγο άνθρωποι, λογίζονται αδέρφια.

Το τοπίο ήταν μαγικό μέσα από τις αντιθέσεις του και οι ιστορίες που διηγούνται τα λίθινα παιδιά του, είναι όλες και κάθε μια ξεχωριστά και από ένα μαγικό παραμύθι.

Κάποτε ήταν μια βενετσιάνα πριγκίπισσα που μου ψιθύρισε τα κτυποκάρδια και τα ονειροπολήματα της στο Παλαμήδι, κάποια άλλη φορά η κλαγγή των χάλκινων όπλων της μυκηναϊκής στρατιάς που ήχησε στην Τίρυνθα, μετά μια Μιδεάτικη πρωτοχριστιανική καμπάνα κελάηδησε την αγάπη του Κυρίου και κάποτε άλλοτε ένας γεροπλάτανος που είχε ακούσει όλα των οπλαρχηγών τα σχέδια για τον ξεσηκωμό στ΄Ανάπλι, μου τα διηγήθηκε μέσα από τα θροΐσματα των φύλων του?.

Αν θέλαμε λοιπόν να αρχίσουμε την περιγραφή των εμπειριών μας για κάθε μια από τις μέρες που ζήσαμε σε αυτή τη γη, μόνο ένα πρόλογο θα μπορούσαμε αβίαστα και αναπόδραστα να χρησιμοποιήσουμε?.

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη βάλε κλώθο να γυρίσει, παραμύθι να αρχινίσει?.

Άλλωστε μαζί μας συμφωνούν και  οι συνοδοί καθηγητές μας  «?.η ιστορία  τ?  Αναπλιού μοιάζει με παραμύθι».

Πράγματι η θρυλική καστροπολιτεία, προσφέρει τη σαγήνη του μύθου της και όσες φορές και αν έρθουμε, η θέα του Παλαμηδιού που κρέμεται πάνω στον κάθετα κομμένο βράχο, μας κόβει την ανάσα.  Προσεγγίσαμε την πρώτη πρωτεύουσα του ελεύθερου Ελληνικού κράτους, γνωστό ως Ναύπλιο στους περισσότερους, Ανάπλι για τους ντόπιους. Έχει χαρακτηριστεί μια από τις ερωτικότερες πόλεις της χώρας και θεωρείται πόλη μουσείο. Η ιστορία αυτής της πανέμορφης παραθαλάσσιας νύμφης ξεκινά 5000 χρόνια πριν, καθώς ανασκαφές στην περιοχή της Ακροναυπλίας, έχουν με βεβαιότητα αποδείξει την ύπαρξη οργανωμένου οικισμού. Μεταγενέστερα, κατά την μυκηναϊκή εποχή, θα αποτελέσει το επίνειο των Μυκηνών και θα λειτουργεί για αιώνες ως εμπορικό και στρατιωτικό λιμάνι. Μετά την κατάληψη των Ρωμαίων το Ναύπλιο παρακμάζει, για να ξαναζωντανέψει και να ζήσει μέρες δόξας στα κατοπινά Βυζαντινά χρόνια. Ιππότες πριγκιποπούλες, δούκες, βαρόνοι αλλά και πειρατές, διαδέχτηκαν το δεσποτάτο και για το Ανάπλι, αρχίζει μια παρατεταμένη εποχή περιπετειών αλλά και μεγαλείου.

 

Οι μαθητές της Α και Β τάξης